ΒΙΝΤΕΟΠΑΙΧΝΙΔΙΑ, ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ, ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

ΤΑ ΒΙΝΤΕΟΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟΙ ΜΑΓΝΗΤΕΣ ΞΕΝΟΙΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΗΛΕΘΕΑΤΕΣ. ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ.Ο εθισμός στην τηλεόραση φέρνει αποστροφή για το διάβασμα και την παραγωγική σκέψη. Δημιουργεί προϋποθέσεις κοινωνικής απομόνωσης και διογκωμένης κατάθλιψης.
Η κατάθλιψη αυτή έχει την βάση της στο ότι η εικόνα «σπρώχνει» έξω από τον εγκέφαλο στην συνδυαστική σκέψη και την παρόρμηση για δημιουργία.
Μέσα από αυτήν γενικευμένη τηλε-εξάρτηση, ξεπηδά ένας δευτερογενής εθισμός. Αυτός των παιδιών για τα τηλεπαιχνίδια. Μέχρι εδώ βέβαια είναι η ευθύνη των καναλιών και των γονιών που επιλέγουν τον τρόπο ψυχαγωγίας των νεοσσών τους.
Πρέπει όμως εδώ να δοθεί και να υπογραμμισθεί η πληροφορία ότι τα
βίντεοπαιχνίδια, ο τρόπος διεξαγωγής τους και το περιεχόμενό τους εθίζουν κυρίως το δεξιό ημισφαίριο του εγκεφάλου και προάγουν βίαια ένστικτα.Που με την σειρά τους δημιουργούν ένα δυναμικό πράξεων μιμητικής βίας παρόμοια με αυτή.
Αυτό το δυναμικό μένει «κρυμμένο» από την καθημερινότητα και ξεσπάει με μια μορφή βίας ξαφνικά όπως η έναρξη του βιντεοπαιχνιδιού.

ΠΑΙΔΟΝΕΥΡΟΛΟΓΙΑ : ΜΥΟΤΟΝΙΕΣ

ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ «ΥΠΟΚΛΙΝΙΚΑ» ΜΥΟΤΟΝΙΕΣ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΕΠΙΤΑΧΥΝΟΜΕΝΗ ΕΞΕΛΙΞΗΗ παιδική μυοτονία χαρακτηρίζεται από ένα μπλοκάρισμα των κινήσεων ή μια «κράμπα» π.χ. κατά το ανοιγοκλείσιμο των χεριών, το άνοιγμα μετά την 3η – 4η φορά γίνεται ιδιαίτερα δύσκολο διότι δεν χαλαρώνει το χέρι.
Επίσης κατά την βάδιση εμφανίζονται πολύ τακτικά κράμπες.
Το μυοτονικό φαινόμενο παρουσιάζεται διότι η μεμβράνη του μυΐκού κυττάρου είναι ασταθής με αδυναμία σύγκλισης μετά από επαναλαμβανόμενες εκφορτίσεις.
Πρόκειται για μια πολυσυστηματική κληρονομική νόσο κατά τον επικρατούντα χαρακτήρα κυρίως εστιαζόμενη στο χρωμόσωμα 19.Η διάγνωση και διαφοροδιάγνωση γίνεται με το ηλεκτρομυογράφημα.
Μετά την διάγνωση ανάλογα με την περίπτωση του παιδιού η αγωγή πρέπει να είναι πολυποίκιλη και άμεση με δύο σοβαρούς στόχους.
Ο πρώτος είναι να διακοπεί η εξέλιξη της νόσου και η δεύτερη να αντιμετωπισθούν οι παράπλευρες διαταραχές π.χ. αρρυθμία.

ΒΟΥΡΤΣΙΣΜΑ ΔΟΝΤΙΩΝ ΜΕ ΕΠΙΛΗΠΤΙΚΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ

ΜΙΑ ΔΥΣΑΡΕΣΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΙ ΜΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΝΟΣΟΛΟΓΙΚΗ ΕΠΙΛΗΠΤΙΚΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ.
Είναι χαρακτηριστικό πως ορισμένα παιδιά κατά το βούρτσισμα των δοντιών παρουσιάζουν επιληπτικές κρίσεις, που καταγράφονται ιδιαίτερα έντονα στο ηλεκτροεγκεφαλογράφημα.
Συγκεκριμένα, ενώ το παιδί βουρτσίζει τα δόντια του, προσβάλλεται από μια επιληπτική κρίση, που αρχίζει με το χέρι που βουρτσίζει τα δόντια και γενικεύεται κατόπιν. Μάλιστα, μπορεί αντανακλαστικά η όλη διαδικασία να επαναληφθεί πολλές φορές και με την ίδια εικόνα.
Λόγω του τύπου εμφάνισης η όλη εικόνα καλείται και «αντανακλαστική» επιληψία. Ο ορισμός είναι επιτυχημένος, διότι πραγματικά χέρι και δόντια κλείνουν έναν «αντανακλαστικό τόξο» σαν αυτό της επιγονατίδας.
Ο λόγος αυτής της παρουσίας είναι χαρακτηριστικά η επικοινωνία αισθητικών κέντρων δοντιών και χεριού στον εγκέφαλο. Βρίσκονται στον εγκέφαλο πλάι-πλάι και με την εκτέλεση της πράξης του βουρτσίσματος το ένα ερεθίζει το άλλο και επιτελείται η κρίση.

ΟΙ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΗΜΙΚΡΑΝΙΕΣ ΜΕ ΑΥΡΑ

ΟΙ ΗΜΙΚΡΑΝΙΕΣ ΜΕ ΑΥΡΑ ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΥΝ ΣΧΕΔΟΝ ΤΟ 1/3 ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ. ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΣΚΛΗΡΗ Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ.
Οι ημικρανίες είναι ένας όρος διεθνής για τους πονοκεφάλους με ελληνικές ρίζες, που ετυμολογικά αναφέρεται στην επώδυνη πίεση του μισού κρανίου. Σαν κλινική εικόνα είναι πολύ επικίνδυνες γιατί δημιουργείται από έναν σπασμό των εγκεφαλικών αγγείων από τη μία πλευρά, έτσι που να βάζει σε ενέργειες κάποιες χημικές αντιδράσεις, που έχουν σαν αποτέλεσμα την κακή τροφοδοσία με οξυγόνο του εγκεφάλου από τη μεριά αυτή.
Οι ημικρανίες μπορεί να διαρκέσουν λεπτά, ώρες ή και μέρες. Μπορεί να βασανίζουν τους ασθενείς ακόμη και χωρίς αυτοί να ξέρουν και να έχει και ποικίλα συμπτωματολογία, όπως μουδιάσματα άκρων, παραλύσεις νεύρων, σκ
οτεινιασμοί ή τύφλωση ενός ματιού, αστάθεια, ή ακόμη όλα αυτά χωρίς να έχει προσβληθεί ο εγκέφαλος. Πρόκειται, δηλαδή, για μια ασθένεια χαμαιλέοντα.
Το δυσάρεστο είναι ότι αν αργήσει η διάγνωση και η θεραπευτική αγωγή, η επανάληψη δυναμώνει την αρρώστια όλο και περισσότερο.
Τα αποτελέσματα πλέον τότε ξεφεύγουν από τα συμπτώματα που αναφέραμε παραπάνω και μεταπηδούν σε πιο σκληρά γεγονότα, όπως εγκεφαλικοί αγγειοσπασμοί, αιμορραγίες, παραλύσεις ή και σε χειρότερες περιπτώσεις, σε αιφνίδιο θάνατο.
Κοντολογίς, σκεπτόμενοι όλα αυτά οδηγούμαστε στην σκέψη ότι η σωστότερη θεραπεία είναι η έγκαιρη διάγνωση και άμεση εφαρμογή αγωγής.
Όλα αυτά που αναφέραμε μπορούν δυστυχώς να εμφανιστούν ακόμη και από την βρεφική ηλικία. Όσο δύσκολο και αν φαίνεται, αυτό περίπου το σύνολο των κληρονομικών ημικρανιών και ένα άλλο μεγάλο ποσοστό από τις υπόλοιπες, ξεκινούν από τη βρεφική ηλικία.
Δυστυχώς, το μωράκι είναι δύσκολο να εξηγήσει ή έστω να δώσει μια διαγνωστική υπόδειξη. Πρέπει να το «φανταστούν» οι γονείς και να είναι πάντα στη σκέψη του παιδιάτρου, όταν του πηγαίνουν μωρά που τσιρίζουν και κλαίνε αναίτια.
Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μένει έξω από την υπόνοια λόγω της μεγάλης συχνότητας που έχει, ότι υπάρχει αυτή η δυνατότητα. Είναι πάρα πολύ επικίνδυνο η άγνοια των ημικρανιών στην παιδική ηλικία, γιατί όπως είπαμε, η ασθένεια αυτή έχει αρθροιστικά αποτελέσματα, δηλαδή, κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, λοιμώξεις, παρενέργειες από εμβόλια, συνοσυρότητες, δηλητηριάσεις και άλλα πολλά πάνω στο έδαφος των ημικρανιών, τα οποία μπορεί να οδηγήσουν σε κλινικά αδιέξοδα.
Άρα, στις περιπτώσεις που έχουμε και την παραμικρή υπόνοια, κυριολεκτικά την παραμικρή, καλύτερα δέκα φορές ψάξιμο, παρά μία φορά λιγότερο. Ιδιαίτερα, όταν πρόκειται για παιδιά.